สวัสดีครับ…ใกล้ครบรอบ 2 ปี ที่ผมเกิดอุบัติเหตุหนักในคราวนั้น
ตามกระทู้นี้…
https://pantip.com/topic/33489471
ส่งผลให้ผมได้มีโอกาสเป็นบุคคลพิการ ชั่วคราว
แต่หลักจากขาหักหลายท่อน หลายชิ้น แล้วรักษาตัวจนทางการแพทย์เรียกว่าหายดีนั้น
ผลก็คือ กระดูกต่อไม่สนิท ต้องใช้โลหะค้ำยันร่างกาย แทนกระดูก และงอขาไม่ได้ตามปกติ ไปอีกตลอดชีวิต
เดิมทีผมตั้งใจเลิกขี่มอเตอร์ไซค์ทางไกล ไปตลอดชีวิต เพราะคิดว่าโอกาสแบบนี้
(หมายถึงเกิดอุบัติเหตุแล้วรอดชีวิตมาได้) น่าจะไม่บ่อยนัก
ถ้ามีครั้งต่อไป อาจจะไม่มีหายใจไว้ดูพระอาทิตย์ขึ้นในวันถัดไปเป็นแน่
…แต่ด้วยความที่รู้จักตัวเองดีว่า ถ้าไม่ซื้อมอเตอร์ไซค์ วันนี้ วันหน้าจะซื้อมากยิ่งกว่านี้
ในขณะที่ขายังไม่หายดี เลยตัดสินใจซื้อรถมา 1 คัน
โดยใช้หลักที่ว่า ซื้อรถคันที่ไม่ชอบมากที่สุด
เมื่อซื้อมาแล้ว จะได้ไม่ต้องขี่เยอะ ไม่ต้องขี่บ่อย
ซึ่งก็คือคัน ที่จะปรากฏในกระทู้ นี่แหละครับ
(ไว้ถ้ามีโอกาสจะมาเหลาข้อเสียที่เยอะแยะมากมายของมัน)
ผ่านไป 2 ปี ถ้าเพื่อนๆ ที่ติดตามกระทู้ของผมบ้าง จะทราบว่าผมมีลูกชาย 1 คน
ชื่อน้องเสือน้อย ซึ่งน้องเป็นออทิสติกตั้งแต่กำเนิด และมักจะมาแจมในเนื้อหากระทู้ผมอยู่บ่อยๆ
กลับมาคราวนี้ สืบเนื่องจากปกติ เวลาผมว่างจากงาน (ซึ่งใน 1 ปี จะว่างประมาณ 1-2 สัปดาห์)
ผมจะขับรถยนต์พาน้องเสือท่องเที่ยวไปทั่วประเทศ
แต่ก่อนหน้านี้ 2 เดือน ผมขับรถยนต์ประสบอุบัติเหตุ พังยับเยิน จนต้องจอดซ่อม 2-3 เดือน
พาหนะตอนนี้จึงเหลือแค่มอเตอร์ไซค์ 4 คัน ที่จะต้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทำหน้าที่
ให้ผมได้เดินทางไปต่างจังหวัดทุกวันเพื่อทำงาน เดือนนึงหลายหมื่นกิโลเมตร
ตอนนี้เวลาว่าง และ น้องเสือก็ว่าง ผมมีเวลา 3 วัน ไปพาน้องเสือออกขี่รถมอเตอร์ไซค์เที่ยว
ซึ่งก่อนจะทำแบบนี้ วางแผนและคิดมานานมาก
ทั้งเรื่องความปลอดภัย สภาพร่างกายและจิตใจของน้องเสือเอง
เพราะคนใช้รถใช้ถนน บ้านเราก็อย่างที่รู้ๆ กัน
สภาพอากาศที่ไม่แน่ไม่นอน วันนี้หนาวมากๆ วันรุ่งขึ้นฝนตกหนัก และร้อนมากๆ
แต่สุดท้าย หลังจากวางแผนทุกอย่างแล้ว ก็พาน้องเสือออกไปเที่ยว
โดยกำหนดระยะทางเดินทางไม่เกิน 300 กิโลเมตร ต่อวัน พักทุกๆ 50 กิโลเมตร
หรือทุกๆ 1 ชั่วโมง
ออกเดินทางกันเลย…
ไปรับตัวเสือน้อย…ที่จังหวัดมุกดาหาร เธอดีใจมาก ถอดเสื้อไม่ใส่ วิ่งขึ้นรถเลย (ไม่ได้เจอกันนาน)
มานอนค้างที่ห้องเก็บของ (เรียกว่าที่ซุกหัวนอนก็ได้) สำนักงานของพ่อ
กว่าจะหลับก็ตี 1 แต่โดนพ่อปลุกตั้งแต่ 6 โมงเช้า งอแงงัวเงียเล็กน้อย
เติมพลัง ล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำเย็น เท่านั้น!! อากาศกำลังดี 14 องศา
ไม่อยากตื่นเลยอะพ่อ…
สู้ๆ ครับ
เติมพลังๆๆๆๆๆ
เตรียมของ เสร็จแล้ว ไปขึ้นรถกัน
เธอยังง่วงมาก ขึ้นรถปั๊บ หลับปุ๊บ เวรกำ!!
ละพ่อจะพาไปยังไงละครับเนี่ย?
เสือน้อย : ไม่อยากไปเลยพ่อ!!
เตรียมตัวไปกันได้แล้ว…สายแล้ว…ลุย
ผมให้น้องเสือเลือกว่าจะนั่งเบาะหน้าคนขี่ หรือ หลังคนขี่
น้องเสือเลือกนั่งด้านหน้า
ผมเดินทางใช้ความเร็วประมาณ 50-60 km/hr
ผ่านไป 15 กิโลเมตร น้องเสือขอมานั่งด้านหลัง
คงเพราะอากาศหนาวมาก ลมแรง เสื้อกันหนาวเอาไม่อยู่
ทีนี้พอไปนั่งด้านหลัง มันสบาย เสือน้อย ที่นอนน้อย ก็หลับ
(ผมเอาผ้าผืนยาว ทำเงื่อนล็อคตัวน้องเสือกับตัวผมเองเอาไว้ป้องกันน้องตกรถ)
แต่กระนั้นก็เป็นห่วงลูกอยู่ดี กลัวคอเคล็ด
เลยหาที่จอดจุดแรก ตรงภูพานน้อย
เสือน้อย งง และไม่เข้าใจ ว่าพ่อจะให้มายืนทำไมตรงนี้ ฮ่าๆๆๆ
พ่อๆ อะไรครับ… ปืนใหญ่ ครับ!!
ช่วงนี้พัฒนาการน้องเสือ น่าจะใกล้ๆ เด็ก 2-3 ขวบ คือกำลังชอบถาม
(อายุจริงน้อง 6 ขวบ)
ผมปล่อยให้น้องวิ่งจนเหนื่อย อยากรู้อะไรได้รู้ อยากเห็นอะไรได้เห็น
อากาศเย็นสบายจนหนาว
น้องเสือ : พ่อๆๆๆๆ ต้นไม้กินคน (จำมาจากมาริโอ้)
พ่อ : ต้นไมยราพ ครับ
น้องเสือ : ต้นมาย ยา ลาบบบบ
ไปเที่ยวต่อครับ ลุยๆๆๆ
หลังจากขึ้นรถไม่นาน ก็ขี่ผ่านอ่างเก็บน้ำ
น้องเสือ : ลูกจะไปดูนั่น @*(^&
*_)%&#^$+_
พ่อ : ค๊าบบบบบ
ลูกวิ่งเล่น…พ่อมีหน้าที่ถ่ายรูป
ss note4 นี่มันดีสมคำโฆษณาแท้น๊อ…ถ่ายรูปยังค้าง
ภาพก็ไม่ได้มีความคมชัดอะไรเล้ย !!!
เล่นไป ตากแดดไป จะได้อุ่นๆๆ
เล่นเสร็จแล้วก็เดินทางต่อครับผม
ตอนนี้ผ่านไป 2 ชั่วโมง ระยะทางที่ทำได้คือ 70 กิโลเมตร
เหลืออีก 50 กิโลเมตร จะถึง ที่หมายแรก คือ จังหวัดสกลนคร
เพื่อเปลี่ยนเป็นรถมอเตอร์ไซค์อีกคัน ซึ่งขี่ง่าย และ เสือน้อยนั่งสบายกว่าคันนี้
(อีกคันเรียกเหยี่ยวแดง)
(เสือน้อยเรียกคันนี้ว่า หมูดำ)
แต่คันโปรดคือ ปีศาจเหลือดำ ซึ่งพ่อเอาไปเกิดอุบัติเหตุจนพังเละ
บางทีชีวิตมันก็เลือกไม่ได้
บางทีสิ่งที่คิดว่าไม่ได้ใช้ มันกลับได้ใช้ ในยามจำเป็น
ผมมีรถมอเตอร์ไซค์หลายคัน ทั้งก่อนหน้านี้ชอบขี่ไปเรื่อยๆ หลายๆ รุ่นๆ หลายๆ แนว
พอเลิกขี่ไปซักพัก ก็ขายทิ้งหมด
วันหนึ่งมีลูก ที่กลัวที่แคบ เป็นออทิสติก นั่งรถยนต์แล้วอยู่ไม่นิ่ง อยู่ยาก
แต่ชอบขี่มอเตอร์ไซค์ มาก
ผมก็กลับไปซื้อรถมอเตอร์ไซค์ทุกคัน ทุกรุ่น ที่ลูกชอบ
คือ ไปเห็นแล้วน้องเสือบ่นอยากขึ้น ขันแล้วไม่ยอมลง ผมซื้อหมด
ผ่อนบ้าง สดบ้าง ก็ดิ้นรน หาเงินมาซื้อไป
พอวันหนึ่งตัวเองขาหัก ขี่ไม่ได้ รักษาเท่าไหร่ ขาก็ไม่แข็งแรงเหมือนเดิม
รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดนานๆ ไม่ได้รับการดูแลรักษา ก็เสื่อมโทรม
เป็นของไร้ค่า เพราะดูแลไม่ทั่วถึง ขี่ไม่ได้ทุกคัน แค่หาที่จอดให้ครบ ยังยาก
จากของชอบที่คิดว่าจำเป็นอยากได้ เริ่มกลายเป็นภาระ
จนกระทั่งรถยนต์ที่มีอยู่คันเดียว ผมขับทุกวัน ก็ไปประสบอุบัติเหตุ
ขับทุกวัน เดินทางทุกวัน
กลางวันเป็นวิทยากร สอน บรรยาย ทั้งวัน
กลางคืนเดินทาง
ร่างกายเหนื่อย ล้า สะสม
ความสามารถในการตัดสินใจลดลง
สะดุ้งหักหลบรถมอเตอร์ไซค์ ที่สวนเลนมากลับรถ
จนรถตัวเองชนกับเสาไฟฟ้าที่เกาะกลางถนน
พังยับ แต่คนแค่เคล็ดนิดหน่อย
สุดท้ายรถยนต์ต้องซ่อม 2-3 เดือน
แต่งานยังต้องดำเนินต่อไป พาหนะที่ถูกนำมาใช้ทดแทน
คือมอเตอร์ไซค์ ที่เคยเอ่ยปากว่าไม่อยากกลับมาขี่ทางไกลอีกแล้ว
มีคำแนะนำมากมายก่ายกอง จากเพื่อนพี่น้อง ที่รายล้อมรอบตัว
แต่บางครั้งก็อยากจะบอกทุกคน ว่าชีวิตเราเลือกไม่ได้เหมือนกันทั้งหมด
เพราะถ้าเลือกได้ ไม่มีใครอยากเดินเส้นทางชีวิต ที่ยากลำบาก หรือวุ่นวาย
ขอบคุณทุกคน ที่ยื่นมือมาช่วยเหลือ ในช่วงเวลาย่ำแย่ ครั้งหนึ่งที่ผ่านมาด้วยครับ แฮร่
น้องเสือหลับ พ่อก็จะหลับด้วย แฮร่ 
ในที่สุดก็มาถึง จังหวัดสกลนคร
เพื่อเปลี่ยนรถจากสีดำ เป็นสีแดง
น้องเสือร้องดีใจ เย่ๆ ไม่หยุด แกคงจำได้ว่ามันนั่งสบายมากๆ (คันสีแดง)
พ่อย้ายของ จัดของ น้องเสือไปหาของเล่น
ของชอบเค้าหละ
น้องเสือ : “บอลลูน” ครับพ่อ พ่อ บอลลูน ๆๆๆๆ
พ่อ : เล่นเลยครับ ว่าแต่ไปเอามาจากไหนเนี่ย
น้องเสือ : ลูกไม่รู้เลย…..
พ่อ : อ้าว…กำ 
หลังจัดของเสร็จ ก็พาน้องเสือ ไปดูห้องเก็บหนังสือ
ซึ่งก็ดันมี “คันนี้” จอดอยู่ด้วย
น้องเสือเคยชอบมากตอนเขายังตัวเล็กๆ เพราะมันนิ่ม
และเคยพาน้องเสือไปลุยโคลน ลุยป่าหญ้า ลุยน้ำ มาหลายรอบ
..ตอนนี้น้องเสือไม่ชอบแล้ว เพราะตัวโต นั่งซ้อนลำบาก..
แวะพักแล้ว หายเหนื่อยแล้ว กินขนมและน้ำแล้ว
ได้เวลาไปกันต่อ
เป้าหมายต่อไปคือ อ.วานรนิวาส บ้านคุณอาโตโต้ ของน้องเสือ
ตอนนี้แดดเริ่มร้อนแล้ว แต่ด้วยความที่รถนั่งสบายมากๆ
เราเดินทางแบบรวดเดียวถึงโดยแวะพักถ่ายรูปแค่ครั้งเดียว
ถนนแบบสวนเลน แคบๆ สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งนา ฟางแห้ง
ชาวนาก็พร้อมใจกันเผาฟางทั้งสองข้างทาง
ควันคลุ้ง มองเห็นทางลำบาก นอกจากนั้นยังทำให้อากาศใกล้ๆ ร้อนมากขึ้นไปอีก
โชคดีที่น้องเสือ สนุกกับการ กางแขน กางขา โต้ลม ลุกๆ นั่งๆ หน้ารถ
ใช้เวลา 70 นาที กับระยะทาง 100 กิโลเมตร ก็ถึงที่หมาย…แล้ว…
ชีวิตผมเนี่ย ตกระกำลำบากหลายครั้งหลายหน บางครั้งแทบเอาชีวิตไม่รอด
แต่สิ่งที่ยังมองเห็นเสมอคือ น้ำใจและความช่วยเหลือ จากพี่ๆ น้องๆ ที่รู้จักกัน
ซึ่งไม่เคยห่างหายไปไหน
น้องชายท่านหนึ่งที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยรับน้องมหาวิทยาลัย
จนปัจจุบันก็หลายสิบปี ที่ยังคอยช่วยเหลือดูแล กันมาโดยตลอด
จากตอนแรกเป็นติวเตอร์ชื่อดัง สอนโคตรเก่งแบบหาตัวจับยาก
ตอนนี้ก็หันเหไปเป็นช่างภาพถ่ายสต๊อก ที่กำลังไปได้ดี
ทั้งฝีมือ และรายได้ ล่าสุดก็กำลังจะมีข่าวดี ได้ลูกชายตัวน้อย ในอีก 2-3 วันข้างหน้านี้
…คนเราถ้ายังผูกพันธ์กัน ไกลแค่ไหน ก็เหมือนใกล้
เสือน้อยก็มาเจออาโตโต้ จนได้
โดนอาโตโต้ จับตัดเล็บ (ปกติเสือน้อยจะไม่ค่อยยอมให้ตัดง่ายๆ)
รวมระยะทางวันนี้ไม่มากไม่น้อย สองร้อยกว่ากิโลเมตร
กับเวลาเดินทาง 6 ชั่วโมง
เสือน้อยสดชื่นดี ไม่เพลีย ไม่งอแง
ส่วนคุณพ่อก็ได้หมด ถ้าลูกสดชื่น ฮ่าๆ
เดี๋ยวตอนเย็น อาโตโต้ บอกว่าจะพาเสือน้อยไปเล่น น้ำที่อ่างเก็บน้ำห้วยโทง
และก็จะได้พาคุณพ่อน้องเสือไปหัดถ่ายรูปด้วย…
เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ถึงอ่างเก็บน้ำแล้ว….
อ้าว…รูปอ่างเก็บน้ำอยู่นี่
ที่กว้าง วิ่งเล่นได้ มีน้ำ คือความโปรดปรานของเสือน้อย
มาถึงก็บ่นหาทะเลอย่างเดียวเลย…
วิ่งให้สนุก เลยนะครับ
ปีที่แล้ว คุณพ่อพาไปนอนริมทะเล 5 วัน จนน้องเสือเบื่อ ไม่ลงทะเลอีกเลย
แม้ถามถึงยังไม่ถาม ฮ่าๆๆๆ
แต่ปีนี้การเดินทางไม่สะดวก เลยพามาอ่างเก็บน้ำใกล้ๆ แทน
เสือน้อยเป็นเด็กออทิสติก เพราะฉะนั้นผิวหนัง เขาจะไวต่อความรู้สึกมากๆ
อะไรเปียกๆ ลื่นๆ เหนียวๆ มาติดไม่ได้เลย
จะร้องเช็ดออก ขูดออก จนผิวหนังเป็นแผล
ทีนี้อ่างเก็บน้ำเต็มไปด้วยโคลน บริเวณริมฝั่ง
พอเล่นน้ำเสร็จ เธอจะขึ้นฝั่ง เท้าก็เปื้อน พอลงไปล้าง แล้วขึ้นใหม่ ก็เปื้อนใหม่อีก
เรียกให้ขึ้นมายังไง ก็ไม่ยอม
จนสุดท้ายพ่อ ก็ต้องไปอุ้ม ขึ้นหลังมา อย่างที่เห็นนี่แหละ
ขาพ่อก็หัก ตัวลูกก็หนัก เกือบลื่น ล้มตกน้ำกันทั้งสองคนมั้ยหละ…
ในชีวิตที่เลือกอะไรไม่ได้มากนัก
ต้องทำงาน ดิ้นรนกันไป ในแต่ละวัน
มีเวลาว่าง ก็พยายามจะมาหาความสุขทางใจ เติมพลังให้กับตัวเอง
นานๆ ครั้ง ผมถึงจะได้มาหาลูก เนื่องจากติดปัญหาบางอย่างส่วนตัว
แม้ว่าจะอยากมาหาทุกวัน อยากพาเล่นทุกวัน เพื่อให้เขาได้มีพัฒนาการที่ดีขึ้นแค่ไหน ก็ทำไม่ได้
มันเจ็บปวดถ้าเราทำบางอย่างไม่สำเร็จ
แต่มันเจ็บปวดกว่า ถ้าเราทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่รุ้ว่าถ้าทำได้ มันจะสำเร็จ
เพราะฉะนั้นทำอะไรได้แค่ไหน ก็พอ
เวลา 2-3 วัน ผ่านไปเร็วจนน่าใจหาย รอยยิ้มของลูกคือสิ่งที่คนเป็นพ่ออย่างผม ต้องการเห็นมากที่สุด
ใครจะเรียกมันว่าอะไรก็ตาม
แต่ผมเรียกสิ่งเหล่านี้ว่า…ความสุข
ไปที่ขี่รถเล่นคราวนี้ ภาพส่วนมาก ถ่ายด้วยกล้องมือถือ
ส่วนภาพที่ถ่ายจากกล้อง dslr มีอยู่ไม่ถึง 10 ภาพ ครับ
เอามาฝากครับ…ลองดูภาพจากกล้องเก่าๆ อายุหลายปี กับ ฝีมือการถ่ายภาพแบบเด็กหัดเดินของผม
…และก็ขอบคุณอาจารย์โตโต้ ที่ชวนมาถ่ายรูปด้วยครับ…
จากกันไปแต่เพียงเท่านี้
เนื้อหาไม่สนุก ภาพไม่สวย ก็ขออภัยครับ
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ฮ่า ๆ ๆ
นอนหลับฝันดี มีความสุขเนื่องในวันอาทิตย์แห่งชาติครับ
…..
วันที่ 2-3-4 มีนาคมนี้
ผมจะขี่รถ cb650f จากสกลนคร ไป จันทบุรี
ใครว่าง จะขี่ร่วมทาง หรือ มากินกาแฟกันตามจุดนัดพบ ทางผ่าน
ยินดีครับ แล้วเจอกันครับ
…..
บทความโดย neo-freeman
ลิ้งค์ต้นฉบับ https://pantip.com/topic/36154232
