
นักเดินทางหลากวัย หลายสไตล์ มากเชื้อชาติ ต่างเดินทางข้ามไปมาหาสู่กันด้วยวิธีการต่างๆนาๆ
หนึ่งในวิถีของการเดินทางเหล่านั้น….คือการขี่มอเตอร์ไซค์ข้ามแดนไปเท่าที่กฎ ระเบียบ ที่ต่างกันในแต่ละคราจะเอื้อให้ข้ามผ่านไปได้
ในอดีตเคยข้ามไปได้ ใช่ว่าวันนี้จะข้ามไปได้ และไม่แน่เช่นกันว่าในอนาคตจะเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหนเพียงไร
ร้อยคำกล่าวขาน …..บ้างก็ว่าตอนนี้เขาไม่ให้ข้ามไปแล้วนะ /// พันเสียงเล่าลือ….. บ้างก็ว่าน่าจะเข้าได้นะเมื่อก่อนยังไปได้เลย
ต่างประสบการณ์ ต่างกรรม ต่างวาระ หากยังลังเลสงสัย …..ก็คงไม่ได้ไปหาคำตอบที่ควรรู้กันเสียที
ด้วยข้อกังขาเหล่านั้น จึงผลักดันให้สองชาย สองวัย สองคัน เดินทางไปพิสูจน์ในความไม่แน่นอนที่เป็นธรรมดาและธรรมชาติที่สุด



เช้าวันออกเดินทาง ด้วยทิศทางของการเดินทางครั้งนี้มุ่งหน้าสู่ตะวันออก นานๆครั้งจะมีโอกาสเริ่มได้ออกเดินทางจากจุดนัดพบที่อยู่ปากซอยที่ซุกหัวนอนสักที (แถวมีนบุรี)
ยามเช้าที่การจราจรเริ่มวุ่นวาย พระอาทิตย์แห่งฤดูร้อนเพิ่มองศาไต่จากขอบฟ้าทิศตะวันออกขึ้นมาทักทาย จังหวะที่ Stallions CT400 ที่เป็นอาชาพาตะลุยจอดหันหน้าไปถูกทาง ภาพที่ปกติไม่ค่อยจะได้ถ่ายจึงหล่นใส่มือมาหนึ่งใบพอดิบพอดี




สภาพอากาศเวลาเที่ยงวันกลางเดือนมีนาคม หากจะนั่งรอช่างอยู่ตรงนี้อีกหลายชั่วโมงย่อมจะไม่เข้าที จากที่ตามแผนปกติจะมุ่งหน้าไปด่านตรวจคนเข้าเมืองบ้านผักกาด แผนเปลี่ยนดูแล้วคงต้องซ่อมรถให้เสร็จซึ่งคงไปที่ด่านฯไม่ทันแน่ จึงชวนพระอาจารย์ซ้อนไปหาที่พักชานเมืองจันทรบุรี ที่พักค่อนข้างถูกใจ ร่มรื่นปลอดโปร่ง มีระเบียงหน้าห้อง และระเบียงหลังห้อง(ชอบเลยล่ะ เอาไว้ผึ่งรองเท้าได้ดี) กว่าทีมช่างจะมาถึงก็บ่ายๆเย็นๆ หลังจากแก้ไขแล้วทั้งเราและทีมช่างก็ต้องนอนพักที่เดียวกันไปเสียเลย








จันทบุรี –> ด่านตรวจคนเข้าเมืองบ้านผักกาด —> ด่านตรวจคนเข้าเมืองบ้านแหลม —>

คืนแรกที่ผิดแผนผ่านพ้นไป เราชวนทีมช่างขับตามเราไปที่ด่านฯบ้านผักกาดด้วยกัน แวะทานเติมพลังมื้อเข้ากันที่อำเภอโป่งน้ำร้อน ร้านข้าวแกงธรรมดาๆประสาเรา กินง่ายอยู่ง่าย
ความสนุกบังเกิดอีกครั้ง เมื่อ ตม. และ ศุลกากร ฝั่งเราให้ผ่านออกไปได้ แต่ศุลกากรฝั่งกัมพูชายืนยันไม่ให้เรานำรถมอเตอร์ไซค์ที่จดทะเบียนในไทยผ่านแดนเข้าไป….ด้วยเหตุผลว่า เกรงจะมีการลักลอบขโมยเข้าไปจำหน่าย ตึ่งโป๊ะ!!! งานเข้าล่ะสิทีนี้
ปรึกษากันแล้ว ขี่ไปอีก 20 กิโลเมตร จะเป็นด่านฯบ้านแหลม ไปลองดูกันอีกสักด่าน เหมือนเดิมจ้า ฝั่งไทยไร้ปัญหา แต่ฝั่งกัมพูชาไม่ให้เข้าอีกแหล่ววววววว จากตรงนี้ เราตัดสินใจจะลองไปเสี่ยงดวงที่ด่านใหญ่อย่างอรัญประเทศอีกสักที!!! จากตรงนี้ เราคิดว่ารถคงไม่มีปัญหาอะไรแล้ว จึงแจ้งให้ทีมช่างแยกกลับไปก่อน ขอบคุณในความช่วยเหลือจากทุกฝ่ายนะครับ ^^



ผ่านโนนดินแดง เราแวะพักผ่อนคลายสักหน่อย






ใกล้ๆตลาดการค้าชายแดน เราแวะอัดน้ำมันให้เต็มถังอีกรอบ กะว่าถ้าได้เข้าก็ลากยาวๆกันไปเล้ย ถึงตรงนี้เริ่มมีภาษากัมพูชาปรากฎให้เห็นรอบตัว


ต.ม. กัมพูชา ก็ผ่านสบายๆ

มาลุ้นตรงนี้แหละ ศุลกากรกัมพูชาประจำด่านฯ ตู้ซ้ายสุดเลยเน้อ

เอ้าววววววว ผ่านจ้า คุณได้ไปต่อแล้วจ้า สรุปว่า ณ เพลานี้ การจะขี่มอเตอร์ไซค์ป้ายทะเบียนไทยเข้าไปเที่ยวกัมพูชา โดยไม่ผ่านการจัดการของบริษัททัวร์ สามารถนำรถขี่เข้าไปได้ที่ด่านฯช่องจอมจ้าาาาาาาา โอ้ยยยยย ลุ้นมาทั้งวัน เข้าไม่ได้สามด่านก็ไม่ยอมแพ้ (โคตะระตื้อเลย) บิดกันตาเหลือก เข้าไปแล้วววววว ว๊ะ ฮ่าฮ่า

ดีใจแล้วก็อย่าลืมมายื่นเอกสารที่ตรงซุ้มประตูใหญ่นี่ด้วยเน้อ อยู่ใกล้ๆกันนั่นแหละ เดินเลยมานิดนึง


บิดมาได้สักพัก แวะชักสักภาพ หลักกิโลเมตรในถนนบางเส้นของกัมพูชาก็คล้ายๆฝั่งลาว คือจะไล่จังหวัดเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ต้องคอยสังเกตให้ดี


มาจอดตรงนี้ก็มีบอง(พี่ชาย)ชาวกัมพูชาท่านหนึ่งเดินมาทักมาถามเรื่องรถเรา ที่คุยกันรู้เรื่องเพราะพี่เขาเป็นไกด์ภาษาไทยจ้า นอกจากเรื่องรถก็เลยได้ถามทาง ถามข้อมูลที่พักและการเดินทางเพิ่มเติมซะเลย

คืนนั้นเราตระเวนหาที่พักในตัวเมืองเสียมเรียบ โซนที่ไม่ไกลจาก OLD MARKET มากนัก ก็มาได้ที่นี่ในราคา 18 เหรียญ มาถึงตรงนี้แนะนำให้แลกเงินไทยเป็นอเมริกันดอลลาร์นะ ใช้สะดวกที่สุด ถ้าราคาไม่ถึงจะได้แบงค์เรียลทอนเป็นเศษกลับมาเอง อัตราแลกเปลี่ยนตอนนี้ก็อยู่ที่ประมาณ 35 บาท ต่อ 1 ดอลลาร์ (ตีไปแบบบวกขึ้นเผื่อไว้เลย) แลกจากฝั่งไทยไปเลยจะดีกว่าจ้า



แวะซื้อซิมกัมพูชา เลือกของ metphone ราคา 1 ดอลลาร์ แล้วก็เติมเงินเข้าไปอีก 1 ดอลลาร์ ก็พอใช้ได้อีกหลายวัน

ก่อนนอนคืนนั้น เล่นแบบง่ายๆก็ข้าวแกงนี่แหละ รสชาติบางอย่างใกล้เคียงบ้านเรา แต่โดยรวมแล้วอร่อยอยู่นะ


หลังจาก Day 2 ที่แสนวุ่นวายและค่อนข้างยาวไกล ก่อนนอนเราเล่นชาบูดกัมพูชาไปหลายกระป๋อง หลับสบายตื่นมาอย่างสดชื่น เมื่อพร้อมแล้วก็จัดแจงมัดสัมภาระให้แน่นหนา เกือบจะลืมบอกไปว่าอาชาม้างานของพระอาจารย์รอบนี้เบิก Stallions CENTAUR 250 MAX มาซิ่งจ้า

ส่วนของผมเลือกที่จะมัดแบบนี้ มัดกระเป๋าติดกับเบาะหลังให้แน่นหนาพอที่จะเป็นพนักพิงหลังอนาถา เวลานั่งขี่จะได้เอาช่วงก้นกบไปดันกระเป๋าไว้แล้วจะนั่งสบายพอดี แล้วเป้ที่สะพายไปก็วางลงบนกระเป๋าที่มัดไว้ที่เบาะหลังอีกที เท่ากับว่าแทบจะไม่มีน้ำหนักลงที่ไหล่ทั้งสองข้างเลย รักจะไปก็ต้องหาวิธีผ่อนแรงให้ดี ถนอมร่างกายเอาไว้เที่ยวอีกนานๆ



มื้อเช้าของวันที่สามในการเดินทาง และเป็นวันที่สองในกัมพูชา เลยจากที่พักไม่ไกลนัก (ประมาณว่าเดินถึง) เราขี่หาร้านก๋วยเตี๋ยวกัน ถ้าใครเคยอ่านซีรีย์ Ride with the Legend คงจะพอทราบว่าก๋วยเตี๋ยวคืออาหารโปรดของพระอาจารย์ ท่านบอกว่ากินแล้วมันสบายท้องดีไม่อึดอัด บางทีเวลาหาร้านจะแวะกินอาหารกัน เวลาไปกับพระอาจารย์ผมก็เลยติดนิสัยมองหาแต่ร้านก๋วยเตี๋ยวนี่แหละ แต่เช้านี้ไม่รู้มองหาท่าไหน พระอาจารย์ขี่อยู่ข้างหลังแต่เห็นร้านก่อนเสียนี่ ผมขี่เลยร้านไปเฉยเลย ๕๕๕ วกกลับมากินร้านนี้ ไม่ผิดหวังจ้า
ก๋วยเตี๋ยวในกัมพูชาดูเผินๆก็หน้าตาคล้ายบ้านเรา แต่ดูจะพิถีพิถันเรื่องเครื่องมากกว่า เครื่องเคียงก็หน้าตาแปลกจากเรานิดหน่อย แต่โดยรวมแล้วบอกเลยว่า อร่อยเลยล่ะ (ติดหวานมากไปนิด)


เจ้าถิ่นมาร้องบอกว่าหิว เลยเซ่นไปหนึ่งเม็ด


ในกัมพูชา จะมีให้เลือกเติมทั้งเบนซิน 95 เพียวๆ แก๊สโซฮอล์ 91, 95, 97 ชอบแบบไหนเลือกตามอัธยาศัย มาตรวัดปริมาณที่จ่ายก็คือเป็นดอลลาร์แบบนี้เลย สะดวกไปอีกแบบ แต่ปัญหาคือเท่าที่ลองจะจ่ายเป็นเงินไทย เด็กไม่รับแหะ เพราะบอกว่าคิดเป็นเงินไทยไม่ถูก เอาเป็นว่าจ่ายเป็นดอลลาร์นั่นแหละอุ่นใจที่สุด


ถ้าไม่ได้ซื้อมา เขาไม่ให้เข้าเขตพื้นที่นครวัดนะจ๊ะ ถ้าซื้อมาแล้วก็ผ่านด่านไปโลด


การเดินทางมาก็หลากหลาย ทั้งรถบัสนำเที่ยว รถมอเตอร์ไซค์พ่วงหลัง จักรยาน




คราวนี้เวลาจำกัด เลยได้แต่ชะเง้อมองจากข้างนอก ไว้โอกาสหน้าจะมาแบบเก็บละเอียดสักสามวัน จะกางตำราเดินให้ทั่วเลยเชียว


สุดสะพานนาคราช จะเป็นซุ้มประตูทิศใต้ของกำแพงที่ล้อมรอบเขตปราสาทนครธม ที่นับเป็นมหานครแห่งสุดท้ายของอาณาจักรแขมร์ สร้างโดยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 กินเนื้อที่กว้างขวางถึงประมาณ 9 ตารางกิโลเมตร สร้างทับลงไปบนยโศธรปุระที่เป็นเมืองเก่าอีกทีหนึ่ง ภายในนครธมจึงเต็มไปด้วยศาสนาสถานเก่าแก่ หนึ่งในนั้นคือ ปราสาทบายน ที่เป็นปราสาทหลักที่มีไฮไลท์ที่เป็นมนต์ขลังมากที่สุด และเป็นศาสนาสถานประจำรัชกาลของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ที่เป็นเป้าหมายของเราในช่วงเช้านี้ก็อยู่ในขอบขันธ์ของมหานครแห่งนี้อีกทีนั่นแล


จากซุ้มประตูทิศใต้ไปอีกประมาณ 1.5 กิโลเมตร ก็จะถึงปราสาทบายน สองข้างทางร่มรื่นสะอาดตา แวะจอดข้างๆก็มีทางช้างผ่าน นั่งดูแล้วพาให้จินตนาการไปถึงยุคสมัยเมื่อพันกว่าปีมาแล้ว หากได้ลองไปนั่งบนกูบเพื่อทัศนานครธม…คงได้บรรยากาศดีพิลึก



ดูท่าต้องใช้เวลาสักนิดในการเดินชม….แค่จากมุมนี้ก็อลังการงานสร้างแล้วครับท่านผู้ชม


ภาพสลักของ “อัปสร” กำลังร่ายรำ และอัปสรในกิริยาต่างๆ มากมายที่ปรากฎอยู่ตามเสาและผนังของปราสาทหินแทบทุกแห่ง สรุปโดยย่อ…การจำลองภาพอัปสรมากมายไว้เรียงรายรอบปราสาทนี้ ประหนึ่งนัยยะว่าสถานที่แห่งนี้คือสรวงสวรรค์นั่นเอง








ปราสาทบายนแห่งนี้ นักโบราณคดีหลายท่านพยายามถอดรหัสแล้วพบว่า ตัวเลขต่างๆที่เกี่ยวข้องกับการสร้างปราสาท เช่นความเกี่ยวพันถึงเรื่องเล่าตามตำนานกลียุคจากดวงตาทั้งทั้ง 432 ดวงที่นับจากดวงตาพระพักตร์ของพระโพธิสัตว์ของปราสาทบายนแห่งนี้ ก็กินนัยไปถึงตัวเลขต่างๆที่ตรงกับตำนานบางอย่างในอารยธรรมที่เคยเจริญรุ่งเรืองในอดีตในแหล่งอื่นบนโลกใบนี้ คล้ายว่าองค์ความรู้บางสิ่งมีการเชื่อมโยงกันเป็นสากลโดยบังเอิญ หรือแท้แล้วรากเหง่าของชนชั้นปกครองและศาสนาในโบรานกาลหลายแห่ง จะเชื่อมโยงถึงกันผ่านยุคผ่านสมัย วนเวียนสืบทอดกันผ่านการล่มสลายของแต่ละอาณาจักร ผ่านการเดินทางรอนแรมของมนุษย์ที่ไปบุกเบิกแปลงบ้านสร้างเมืองตามที่ต่างๆ แล้วพกพาเอาศาสตร์เหล่านั้นติดไปเผยแพร่ด้วย ผู้เขียนเชื่อโดยส่วนตัวว่า ยังมีหลักฐานโบราณคดีอีกมากมายที่จะถูกปิดผนึกไว้ในสถานที่บางแห่ง และข้อมูลเหล่านั้นอาจปรากฎศาสตร์ที่ช่วยตอบคำถามบางอย่างบนโลกใบนี้ให้สิ้นสงสัย….ก็เป็นได้…..งงเด้ งงเด้ เอาเป็นว่าผู้เขียนเองยิ่งเขียนยังงงเองเลย อิอิ



ภาพแกะสลักต่างๆที่หลายภาพยังคงรายละเอียดค่อนข้างจะครบถ้วน ความหมายของภาพ ไอ่คนที่ไม่ได้เรียนโบรานคดีมาอย่างผู้เขียนก็ทำได้แต่เดาไปต่างๆนาๆตามที่เคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ แหม่ รับสมัครนักโบรานคดีไฟแรงซ้อนฟรีมาเที่ยวเสียมเรียบด้วยกันอีกสักทีได้ไหม

ที่แน่ๆคุณพี่มาดเข้มติ้วตระบองโตๆแบบนี้….ภาพนี้เป็นทวารบาลชัวร์ๆ เชื่ออิโอเมก้าเต๊อะ

ในส่วนของปรางค์ประธาน ปัจุบันมีพระพุทธรูปมาประดิษฐานไว้ แต่ดูจากร่องรอยของบางสิ่ง ก่อนจะเป็นพระพุทธรูป ก็อาจเป็นเทวรูป หรือ สัญลักษณ์แห่งผู้สร้างอย่างเช่นศิวลึงค์ก็เป็นได้


มาเพ่งให้ดีๆ เจ้ามอเตอร์ไซค์มีพ่วงท้ายนี่เอาสร้างจุดยึดไว้ตรงนั้นเอง คาดว่าคงเชื่อมยึดกับจุดยึดกันตกเป็นแน่



คุณยายมาขายกล้วย เมื่อพระเจ้าตาเห็น…เอ้ย พระอาจารย์เห็น…จึงซื้อไว้หนึ่งหวี แล้วก็ยกให้ยายเอาไปกินเองนั่นแหละ มาแบบนี้จะหอบกล้วยไปอย่างไรจ๊ะยาย [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้


มุมใกล้ๆกันก็เป็นมุมยอดนิยมพรีเวดดิ้งเช่นกัน






ส่วนใหญ่ประมาณร้อยละเก้าสิบ สองข้างทางในกัมพูชาจะดูเวิ้งว้างแลไกลโพ้นเช่นนี้แล แต่ถ้าเข้าเขตชุมชนเมื่อไรจงเปิดประสาทสัมผัสให้รอบด้าน ทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์พร้อมจะโผล่มาตัดหน้าคุณอย่างไม่แยแสต่อเสียงแตรที่กดเตือน จะให้ดีอย่าขี่ไวในเขตเมืองทุกที่ทั้งในไทยและต่างประเทศนั่นแหละประเสิรฐที่สุดแล้วจ่ะโยม










จอดรวมๆกับโมโตกุชชี่ ดูผ่านๆก็ดูไม่รู้หรอก ๕๕๕

ชักภาพร่วมกับพนักงานสตาเลี่ยนสาขาพนมเปญ เป็นอันปิดจ๊อบ วู้ววววฮ่า


เรื่องเล่าห้อง 201 L.S.Guset house phnom penh
หลังจากที่เห็นคราบอันมีพิรุธ ผมหันไปคุยกับพระอาจารย์ว่า ถ้าพี่เขาโผล่มานี่จะเอายังไงดี พระอาจารย์จอมขมังเวทย์หัวเราะเอิ๊กๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า….
เปิดประตูออกมา เอ้า ดับทั้งตึก ดับทั้งถนน เลยบอกให้พระอาจารย์ช่วยหยิบไฟฉายที่ชาร์จไว้ที่หัวเตียงมาปิดให้แสงสว่างหน่อย
พระอาจารย์จึงท่องว่า แอ๊กซีโอ้ ไฟฉาย!!!….ไม่ใช่ละ!!
พระอาจารย์คลำหาสักแปบ ก็ได้แสงสว่างที่พอใช้มา….
ผมก็อาบน้ำต่อจนเสร็จ ไฟก็ยังไม่มา มองไปนอกหน้าต่าง อ้าววว ชาวบ้านเขาไฟมากันหมดแล้วนี่หว่า
เดินลงไปแจ้งเคาท์เตอร์ให้มาดูไฟให้หน่อย สักแปบไฟที่ห้อง 201 ก็กลับมาสว่าง
แหม่….ทักหน่อยไม่ได้เลยนะ ทักกลับทันทีเชียว ซัวสะไดโว้ยยยยย


วันที่สี่ของการเดินทาง หลังจากทำธุระส่วนตัวและมัดสัมภาระให้แน่นหนาเสร็จสิ้น เมื่อดูในแผนที่ เราพบว่าบริเวณหน้าวังของเจ้าสีหนุ อยู่ไม่ไกลจากย่านที่เราพักเท่าไรนัก ว่าแล้วก็ไปเก็บภาพเป็นหลักฐานสักหน่อยว่ามาถึงพนมเปญแล้วจ้า




จากนั้น เราก็รูดต่อมาสักพักมาแวะเติมน้ำมันอีกที ตอนเติมลองคุยกับน้องนิดหน่อย พอเรายกกล้องขึ้นถ่าย น้องยังทำหน้านิ่งๆ เลยบอกน้องไปว่า you can smile ^^


มาถึงบันเตยเมยเจย ขี่ต่อมาอีกไม่กี่สิบกิโลเมตร เราก็มาถึงด่านอรัญประเทศในที่สุด แวะปั้มพาสปอร์ตออกจากกัมพูชา พอเข้าด่านไทยก็ทำตาลำดับขั้นตอน ผ่านสบายไร้ปัญหาจ้า



เช้าวันสุดท้ายของการเดินทาง อากาศสดชื่นจากฝนเมื่อคืน ที่พักที่เราเลือกบรรยากาศก็ค่อนข้างโปร่งสบาย ตื่นสายๆแล้วไปเดินตลาดโรงเกลือสักหน่อยค่อยเผ่นกัน

รอบนี้เราค้นพบเมนูเด็ด ข้าวหมูย่าง ซอยหน้าเทศบาลอรัญประเทศ หมูย่างเตาถ่านแสนหอมหั่นชิ้นพอดีคำมากับข้าวสวยอุ่นๆ อร่อยจนต้องเบิ้ลกันเลยล่ะ


จากนั้นก็ลากยาวกลับบางกอกโดยสวัสดิภาพ สิ้นสุดการเดินทางแต่เพียงเท่านี้ ขอตัวหม่ำข้าวสักแปบจะมาสรุปอีกทีเนอะ

ช่วงนี้นักเดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์ที่ชอบเข้าออกชายแดนไปขี่เล่นประเทศเพื่อนบ้าน ดูจะอึดอัดใจสักหน่อย เนื่องจากหลายๆด่านของฝั่ง สปป.ลาว ยอมให้ผ่านไปเฉพาะมอเตอร์ไซค์ที่ขนาดเครื่องยนต์เกินกว่า 250cc ขึ้นไปเท่านั้น (ล่าสุดด่านเชียงของก็ใช้กฎนี้แล้ว)
เมื่อลองค้นหาข้อมูลการเดินทางด้วยการขี่มอเตอร์ไซค์ป้ายทะเบียนไทยเข้าไปเที่ยวในกัมพูชาในpantip พบว่ามีปริมาณน้อยมากเมื่อเทียบกับ สปป.ลาว อาจเป็นเพราะกัมพูชามีพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นที่ราบลุ่มแม่น้ำ ไม่ค่อยมีเทือกเขาสลับซับซ้อนห้ได้วิวสวยๆเหมือนฝั่ง สปป.ลาว และเมื่อไม่นานมานี้ก็ได้ทราบว่าฝั่งกัมพูชา ถ้าไม่ดำเนินการผ่านทัวร์ก็ไม่ให้เข้าเช่นกัน
จึงเป็นที่มาของการเดินทางในครั้งนี้ เพื่อเสาะแสวงหาเบาะแสในการเดินทางข้ามด่านชายแดนไปด้วยมอเตอร์ไซค์อย่างถูกกฎหมาย และสามารถเอามอเตอร์ไซค์ที่ขี่ข้ามไปเอาเข้าไปขี่เที่ยวในกัมพูชาได้อย่างถูกกฎหมาย
อย่างไรก็ตาม เป็นที่ทราบกันดีในหมู่นักเดินทางข้ามแดนด้วยมอเตอร์ไซค์ว่า….วันนี้ข้ามได้ พรุ่งนี้อาจข้ามไม่ได้ ก็เป็นเรื่องปกติที่สุดที่เคยเจอๆกันมา ดังนั้น แนะนำว่า การเดินทางควรจะมีแผนสำรองว่าถ้าเข้าไม่ได้ จะไปไหนต่อดี เผื่อข้ามไม่ได้จริงๆจะได้ไม่เสียอารมณ์มากนัก
การใช้ชีวิตของนักท่องเที่ยวในกัมพูชา หากท่านเคยไปลาวมาแล้วบ้าง ก็ไม่ต้องปรับตัวอะไรไปมากกว่าภาษาท้องถิ่นที่ฟังไม่ออกอย่างสิ้นเชิง (ภาษาลาวเรายังพอฟังรู้บ้างไม่รู้บ้าง) แต่อย่าได้กังวล เพราะพี่น้องกัมพูชาที่เคยข้ามมาทำงานบ้านเราก็มีไม่น้อย ถ้าถามใครในชุมชนใหญ่ๆแล้วเขาพูดไทยไม่ได้ สักพักคนพูดไทยได้จะเดินมาหาเราเอง อัธยาศัยรายทางจัดอยู่ในขั้นดี ความปลอดภัยของทรัพย์สิน วางอะไรไว้ มัดอะไรไว้บนรถมอเตอร์ไซค์ก็ไม่มีใครมายุ่งกับเราเลย ส่วนของเจ้าหน้าที่ก็ยิ้มใส่เราเสียเป็นส่วนมาก นอกเสียจากว่าตรงไหนห้ามเข้าห้ามจอดเขาก็จะส่งสัญญาณมือบอกเราโดยสุภาพ
ทั้งชาวบ้านและเจ้าหน้าที่ดูออกแน่นอนว่าเราเป็นรถมอเตอร์ไซค์ต่างถิ่น ไม่ใช่ดูจากยี่ห้อหรือรุ่นรถ แต่เพราะฝั่งกัมพูชาเขาไม่เปิดไฟหน้าในเวลากลางวันกันต่างหาก ๕๕๕ ส่วนกลางคืน ถ้าไม่มืดจริงๆนี่ก็ไม่ยอมเปิดไฟวิ่งกันนะเออ แปลกดีเหมือนกัน
การจราจรที่ไม่คุ้นชินตามระบบที่เคยเป็นเมืองขึ้นฝรั่งเศส ที่ทำให้เราต้องปรับตัวในการขี่ชิดขวา ก่อนออกรถก็ต้องปรับตัวหันไปมองข้างหลังทางซ้ายก่อนออก มีอยู่ทีเหมือนกัน เผลอหันมองทางขวา พอไม่มีก็ออกเลย รถวิ่งเฉียดมาทางซ้าย เอาเสียใจหายแว้บไปทีหนึ่ง ในเมืองใหญ่ๆตามแยกต่างๆนี่หาตำแหน่งของตัวเองให้เจอว่าจะไปทางไหนจะต้องไปจอดรถตรงไหน ออกไปแล้วไปเลี้ยวเข้าช่องไหน ถ้าเหม่อๆนี่มีมึน อิอิ
ความเร็วในการเดินทางควระวังให้มากพาหนะแปลกๆที่ไม่เห็นในบ้านเราอาจทำให้เราเดาทางได้ยาก ส่วนมากเป็นพาหนะทางการเกษตรที่ไปช้าๆเรื่อยๆ ส่วนมอเตอร์ไซค์แทบ 99%เลยที่ใช้ความเร็วอยู่ประมาณ40-60กิโลเมตรต่อชั่วโมง ดังนั้น เขาไม่คุ้นชินกับการกะระยะของมอเตอร์ไซค์ที่เดินทางด้วยความเร็วมากกว่านั้น จะแซงจะอะไรบีบแตรนำไปก่อนเป็นดีทีุ่สุด ถึงที่ชุมชนรถเยอะๆ ก็ใช้ความเร็วให้กลมกลืนกับการจราจร จะลดโอกาสเกิดอุบัตเหตุได้มาก
ลดความเสี่ยงของอุบัติเหตุให้มากที่สุด เพราะฝั่งกัมพูชาไม่มีการบังคับให้ทำประกันเหมือนขี่เข้าไปเที่ยวใน สปป.ลาว เกิดเหตุอะไรขึ้นมาจะลำบาก รถฉุกเฉินดีๆดูแล้วมีแต่ตามโรงพยาบาลในเมืองใหญ่เท่านั้นครับ
การจับจ่ายใช้สอย แนะนำให้แลกเป็นดอลลาร์ไปจากฝั่งไทยให้เหลือใช้จะคุ้มค่ากว่า จ่ายดอลลาร์ซื้ออะไรไปถ้าราคาไม่ถึงคุณจะได้รับเงินทอนเป็นแบงค์เรียลกลับมาเอง แต่ไม่แนะนำให้แลกเรียลถือไว้เยอะๆ เพราะถ้าเผลอถือกลับมาฝั่งไทยต้องไปหาแลกกับแม่ค้ากัมพูชาที่ข้ามไปมาค้าขายเท่านั้น แถมแบงค์เล็กๆก็ไม่รับแลกด้วย (นี่คือโดนมาแล้ว อิอิ)
อาหารการกิน เครื่องดื่ม รวมไปถึงน้ำมันเชื้อเพลิง ราคาก็ไม่ต่างไปจากฝั่ง สปป.ลาว สักเท่าไร กะระยะทางให้ครอบคลุมแล้วตีค่าใช้จ่ายน้ำมันเป็นลิตรต่อหน่วยหนึ่งดอลลาร์ได้เลยจ้า

บทสรุปพาหนะที่ใช้ในการเดินทาง
แม้จะถูกปรามาสว่าเป็นรถจีนแบรนด์ไทย แต่จากการที่ผู้เขียนทดสอบด้วยตนเองหลายครั้ง พบว่า CT400 เป็นรถที่เชื่อใจได้ในการเดินทางไกลๆในระดับหนึ่ง ตลอดระยะทางที่เดินทาง ไม่มีปัญหาจุกจิกกวนใจแต่อย่างใด จะให้ดีก่อนออกเดินทางควรตั้งวาลว์ก่อน เพราะปัญหาเท่าที่คุยกับโรงงานก็คือรุ่นนี้ค่อนข้างจะต้องตั้งวาลว์บ่อยสักหน่อย แต่ถ้าคิดว่าเสียวาลว์นิดๆหน่อยๆไม่ใช่ปัญหา เจ้าCT400 ก็นับเป็นม้าใช้งานอเนกประสงค์ในราคาที่เทียบกับคู่เปรียบในประเภทเครื่องและพิกัดเดียวกัน ก็นับว่าถูกกว่าเป็นครึ่ง ไม่พบปัญหาเบาดับหรือกำคลัทช์ดับในช่วงเกียร์ 1-2 ตลอดการเดินทาง อัตราสิ้นเปลืองที่ความเร็วเดินทางประมาณ 100 km/hrs นั้น ไฟเตือนน้ำมันขึ้นโชว์เอาเมื่อระยะทางประมาณ 260 กิโลเมตร จากอัตราสิ้นเปลืองประมาณนี้ ถ้าขี่แบบเนียนๆก็น่าจะวิ่งได้ใกล้เคียงระยะทาง 300km ต่อน้ำมันหนึ่งถัง(13ลิตร) ซึ่งเป็นระยะทางที่จัดอยู่ในเกณฑ์ดีสำหรับรถที่จะเลือกเอามาใช้เดินทางระยะไกล จากการทดสอบตามเส้นทางนี้ระบบช่วงล่างและยางหน้าหลังไม่พบปัญหาแต่อย่างใด
ส่วนเจ้า Stallions CENTAUR 250 MAX ที่พระอาจารย์เป็นผู้ขับขี่ คงเล่าได้แต่เพียงปัญหาเรื่องลูกปืนที่พบ เมื่อกลับมาแจ้งที่โรงงานและส่งผลการทดสอบให้ผู้บริหารทราบ ในเบื้องต้น ผู้บริหารได้สั่งให้ตรวจสอบคุณภาพลูกปืนล้อหลังและหากพบว่ามีลูกปืนยี่ห้ออื่นที่เทียบขนาดแล้วตรงกัน และมีคุณภาพที่ดีกว่า ให้ฝ่ายR&D เดินเรื่องจัดซื้อแล้วส่งให้ดีลเลอร์ไปแจ้งให้ลูกค้ามาเคลมทันที (เรื่องนี้ไปนั่งเหลากับทีมR&Dของสตาเลี่ยนมาอีกหลายชั่วโมง) ส่วนของก้านเกียร์ที่หลุด ฝ่ายโรงงานได้รับทราบและกำชับให้ตรวจสอบความแน่นของน๊อตต่างๆในการประกอบก่อนส่งมอบให้ลูกค้าต่อไป ส่วนอัตราสิ้นเปลืองเชื้อเพลิงโดยเฉลี่ยแล้วก็พอๆกันกับ CT400 จัดว่าเป็นรถที่ไปด้วยกันได้ดีทั้งสองคัน
นอกนั้นก็อย่างที่เห็น ทั้งสองคันสามารถเดินทางไกลไปกลับได้อย่างสวัสดิภาพ
ขอบคุณ Stallions Motorcycle และ Just-Ride-it ที่สนับสนุนให้เกิดการเดินทางในครั้งนี้
เรา Pantip Reviews @รัชดา & Just ride it ยังคงยึดมั่นที่จะจัดทำบทความเพื่อนำเสนอสิ่งต่างๆอย่างเป็นกลางต่อไป
https://www.facebook.com/stallionsmotor
https://www.facebook.com/justrideitteam/
ขอบคุณครับ